Bana güçlü ol deme!!

Bana güçlü ol deme!
Bırak bu seni anlıyorum tavırlarını içimdeki yanan ateşin kıvılcımlarını bile bilmiyorsun sen! 
Ne sanıyorsun yaşamı doğup öylesine ölebileceğin bir yer mi? 
Kafanı duvarlara çarpmışcasına sersemlediğin, o yalnız kaldığın sessizliğin adına şiirlermi yazacağını sanıyorsun...
Ya göz yaşını damla damla tükettiğin.... 
Hatta haykırırcasına hıçkırıklara boğulduğun, saniyelerini bile kaçırmak istemediğin nefeslerin arkasından üzerine gelen tüm yabani dikenlerin seni kendi düşünmezliklerine yolladığında; çaresizce o yana bu yana saldırdığında ve sen hala yerinde sayıkladığında !
Hiç kimsesiz, kalmanın aslında kalbindeki kafesin anahtarı olduğunu anladığında inanacak güvenecek bir dalın kalmadığın da, 
Ya! sen bunları anlıyormusunda bana ne cürretle güçlü ol diyorsun!
Sus, sus ve bu konuştuklarımı aklında tut belki benliğin biraz uyanırda kendine bir dönüp bakarsın !
Ama hala bana güçlü ol diyorsan sana söylecek tek sözüm var, aldanmışlıklar içindeki kafesin tek anahtarı benim...benim hapsettiklerim o kör duyguların tek tek hesabını sorduğum yer....işte sen işte orda güçsüzlüğün bazen en büyük kuvvet olduğunu öğreniyorsun!
İşte bugün burda tamda burda bana hala güçlü ol diyorsun...bu ne cürret sen benim hakkımda aslında ne biliyorsun...
Sakın, sakın konuşma ...sus sadece ruhumu izle belki birazcık acının zerrelerinden tadarsın...
Sus ve sakın bana güçlü ol deme!.
Sen sadece güçsüzlüğünün içinde kaybolan bir zavallısın o kadar! 
O yüzden sus ve sakın, sakın konuşma sonsuza dek sus.....